Fytyra e përbindëshit

   Kush nuk e ka frikë fytyrën e përbindëshit, do të thotë se i ngjan.  Dhe vazhdimi i kësaj aksiome, është të mësohemi me tmerrin, të na trembë bukuria.

  Frankeshtajni u kthye në poster dhe zbukuron dhomën e një djali të bukur. Djali quhet Pinoçet, apo Videla, dhe i vetëm kërcen me passion një tango eliptike. Nuk ka muzikë, as ndonjë këngëtar aty afër. Vetëm një ritëm i pambarimtë dhe numra. Një mijë, pesëqind, pesë mijë, dhjetë, një qind mijë. Numra jo në mënyrë të qartë të vërtetuar të të humburve, të torturuarve dhe të vdekurve. Dhe tangoja vazhdon të kërcehet, dhe futbolli me rastet e veta, bën të mbajnë frymën miliona njerëz përmbi tokë. Miliona më shumë, prej atyre që vendosën t’I kundërvihen përbindëshit dhe zhduken nëpër kanale, gryka dhe fusha të shkretuara.

  Që nga moment kur Frankeshtajni kthehet në objekt zbukurimi I dhomës së një të riu, bota udhëhiqet matematikisht drejt zhdukjes së vet. Nuk është sepse ndaloi së paturi frikë, por sepse u mësua tashmë me frikën. Sipas rradhës, edhe unë nuk kam frikë gjë më shumë sesa trurin e një pule. Dmth të detyrohem që të bashkëbisedoj me një pulë, një qen, fundja me një kafshë të çfarëdoshme, e cila ka mundësi të hungërojë. Çfarë tu them dhe si tua them? Dhe mos nuk është ofendim, nëse ndërmarr të përkthej, apo të mbuloj mendimet e mia me fraza banale dhe kuptime idiote, në mënyrë që të qetësoj njëfarësoj dyshimin mbi mua të pulës, të cilën e kemi mbi kokë, që të na kontrollojë dhe udhëheqë?

  Nënshtrimi apo vartësia ndaj një bashkëjetese apo përshkëmbimi të tillë, a mos vallë nuk shkakton rrezikun e asimilimit dhe të harresës sesi duhet, apo sesi lipset të sillemi, të veprojmë e flasim? Pa dyshim që filluam të tolerojmë. Dhe toleranca i shumëzon kafshët në jetën publike. , I forcon dhe I ndihmon të ndërtojnë me përpikmëri formën e përbindëshit që udhëheq, kontrollon dhe qeveris.

 Përbindëshi përbëhet prej kafshëve dhe prej armiqve. Dhe armiqtë lindin, nuk bëhen. Na kontrollojnë që prej shkollës, kur ishim fëmijë, dhe kërkojnë zhdukjen tone. Po më kujtohet një bisedë dikur, kur isha në shkollë, brenda në klasë. Më afrohet një nxënës I gjatë, me një ekzem të pakëndshëm në lëkurën e fytyrës, me hundën e shtrembër dhe flokët e shpëlarë e të parregullt. Ishte dita e pare e vitit shkollor. – Si quhesh, më pyet, ndërsa krah tij qëndronin dy të tjerë, shokë të vetët. Vasil, I përgjigjem. Dhe ku banon, vazhdon të pyesë. Mbi kodër i përgjigjem dhe e shoh në sy. Ai qeshi duke bërë të dukeshin dhëmbët e vet të prishur. – Unë banoj në anën tjetër të lumit, dmth ti je armik! Dhe më jep një goditje mbi kokë me dorën e vet, që akoma më dhemb tani që e kujtoj. E vështroj dhe jam gati për të qarë, por përmbahem. Ai ia plas të qeshurit dhe humbet. Për momentin. Sepse do ta kem përpara meje përsëri: fatorino, instruktor stërvitjeje në ushtri, telegrafist, nëpunës në ministri, polic, muzikant në orkestër, prift në famulli, fqinj në pallat, doktor në spitalin shtetëror dhe në fund varrëmihës, në momentin që do ia dalë të më shtijë nën dhe.

Manos Hatzidhaqis "Komentet e të tretëve"