Nën ritmet e Euro-s. updated.

Sot është përballja e tretë e çerekfinaleve në ndeshjen Hollandë – Rusi.

Kjo Hollandë e sivjetshme, e ka rregjistruar tashmë emrin e vet në rekordet e këtij Europiani. Që prej shumë vjetësh theu pragun e pikëve maksimale në grup(9), bashkë me Kroacinë. Një rekord të tillë më parë nuk ishte arritur nga asnjë skuadër. Gjithashtu Hollanda në ndeshjet e grupit, ka rekordin absolut të golavarazhit pozitiv (9-1). Ky rekord më parë mbahej nga Franca (9-2). Rekordi i fundit, është ai i golave më të shumtë të shënuar në të gjitha evropianet (54), ndiqen prej dojçëve me (52).

Tulipanët janë afirmuar si një prej skuadrave favorite për të fituar këtë titull. Skuadra e dirigjuar prej Van Basten, ka në përbërjen e saj një mesfushë mirë të orkestruar dhe virtuozë violinistë në sulm. Synimi është Viena. Po për të marrë konfirmimin deri aty do duhet të përballen me rusët. Testim konservatori, i denjë për këtë evropian, prova e parë e madhe. A do munden të kalojnë rusët për të hyrë In the mists of Vienna?

Kënga prezantuese e tulipanëve.

Nuk e di nëse arti i futbollit, do të mposhtë dëshirën e rusëve për të fituar. Nisur jo mirë këta të fundit, me një humbje me Spanjën. Pastaj rikuperimi në ndeshjen me Greqinë. Dhe në fund një tjetër fytyrë me Suedinë. Arshavin, Kolodin shtyllat kryesore ku mbështetet skuara. Por jo vetëm, menaxheri Guss Hiddink, dhelpër e vjetër e fushava të blerta përbën një siguri më shumë për ta.

Kënga prezantuese e rusëve, i shkon shumë mirë mendimit që duhet të kenë në mendje kur të shikojnë përpara orkestrën tulipane. U duhet të besojnë! Believe!

Dhe kështu nëpërmjet kalendarit na del përpara përballja tjetër e madhe. Ndoshta më e forta e këtyre çerek finaleve.

Përpara kemi torot e Spanjës me kampionët e botës në fuqi. Të parët me rekord absolut kaluan grupin (po e korrigjoj veten këtu duke e shtuar te dy skuadrat e tjera që kaluan grupin me pikë të plota). Fillimisht furias rohas tërbuan arushat ruse me një katërgolësh. Pastaj menaxhuan drejt suedezët, për të përfunduar përsëri me fitoren e fundit përballë grekëve. Nuk kanë qëllime aspak të mira për kundërshtarët e tyre këta spanjollët. Skuadër solide, e lidhur me njeri tjetrin, mesfushe kreative dhe luftarake, pa harruar dy brirëshin e sulmit ku protagonist ngelet gjithnjë Villa. Këta dema janë të tërbuar!

Kanë kaluar dy vjet nga ngritja e kupës dhe italianët nuk kanë ndryshuar shumë që atëherë. Skuadra ka ngelur pak a shumë e njëjta. Gojët e liga thonë se është plakur. Po ujku plak, nuk shpërfillet asnjëherë. U lëndua rëndë në ndeshjen e parë me Hollandën. Mori tre plagë. Gati sa nuk lëndoi veten me Rumunët (ngeli përsëri i uritur), dhe ne fund u shkreh me përfundimisht delen e zezë të grupit të vdekjes –Francën. Bastet mbi ta, njerëzit i hedhin në gjendjen psikologjike-euforike që i kanë injektuar vetes pas fitores së fundit. Kanë se çfarë të shpresojnë. Italianët gjithnjë në mënyrë bizarre, luajnë futboll për nerva të forta dhe tifozë pa prozak. Po në fund ngelen emocionet që dhurojnë prej ndeshjeve. Emocione që herë herë arrijnë t’i veshin me ngjyrën e tyre të preferuar –atë blu. Emocione italiane, të ardhura prej të kaluarës, të shpluhurosura rishtas nën zërin e Naninit. Bazuar në emocione a do kthehet kjo në Estate Italiana?

Meqë humbëm, po i dedikoj vetes këtë këngën më poshtë (dhe të gjithë tifozave hollandezë).