Tulipani im i preferuar.

Quhet Wesley Sneijder. I lindur në Utrecht, Hollandë sigurisht. Fillon karrierën te Ajaksi i Amsterdamit që në moshë të vogël. Pozicioni mesfushor. Luan kudo në mesfushë dhe nuk zhgënjen pothuajse asnjëherë kohët e fundit

Ylli i tij lindi në të njëjtën kohë me talentin e atëhershëm të madh në Hollandë: Rafael van der Vaart. Filluan në të njëjtën skuadër të dy, si miq. Po Ajaksi megjithëse klub i madh, fusha e blertë u tregua e vogël për t’i përfshirë të dy në 11-çen bazë.

Skema e përdorur atje është 4-3-3 dhe ruhet me fanatizëm gati fetar në Amsterdam. Cilido trajner që nuk “i bindet” skemës, konsiderohet heretik. Amsterdami mund të lejojë ujin të futet në të se ndodhet poshtë sipërfaqes së detit, po heretikët e futbollit nuk i pranon. Një mesfushë me dy mesfushorë sulmi, që nuk markojnë, nuk kanë detyra mbrojtëse, do të ishte vetëvrasje në një klub që as për mbrojtës të hajrit nuk është shquar ndonjëherë. Ne vitet e para trajnerët zgjodhën VdV. Kishte talent të jashtëzakonshëm, mund të bënte të papriturën në vend, kishte vizion, fantazi. Ishte udhëheqës, kapiten. Raffy ishte artist, Van Gogh me topin përpara këmbës, ose dhe pas thembrës me raste.

Ndërsa Wesley hija e tij, akoma.

Kjo gjendje vazhdoi për disa vjet. Por Sneijder nuk qëndroi duarkryq. Apo e thënë më drejt, këmbëkryq. Në hije, u dha rëndësi ushtrimeve me pesha për të rritur forcën fizike dhe qëndrueshmërinë. Nga një mesfushor i lehtë (vetëm 72 kg sipas kartelës) u kthye në një pitbull të vërtetë ku markonte, taklonte ndiqte kundërshtarët cep më cep por për më tepër nuk harronte të shënonte gola, apo të jepte assist. Nuk mund të lë pa përmendur as ushtrimet e tij me këmbën e majtë, për ta perfeksionuar atë sa t’i përdorë të dyja njëlloj. Një avantazh i jashtëzakonshëm për rolin e tij, që i jep mundësi të triblojë dhe shënojë me lehtësi. Kështu shndërrohet në mesfushor me tipare sulmuese moderne. I kudondodhur, me lojë voluminoze dhe shënues i tmerrshëm.

Periudha e pritjes, në fitimin e vendit të titullarit, i zhvilloi dhe një anë të veçantë të karakterit të vet. Atë të njeriut që gjithnjë ngulmon, punon pa u lodhur me vullnet e dëshirë për të kapur majat. Nuk e kishte talentin e Raffyt, por kishte diçka më shumë se ai; vullnetin për të arritur aty ku do.

A ju ka ndodhur ndonjëherë, aty nga minutat e fundit, kur skuadrës i duhet dhe një gol, të prisni gjithë ankth për një mrekulli? Mrekulli futbolli në formën e një goditjeje dënimi, apo e një gjuajtje të fortë jashtë zones që transfomohet në pasthirrmën ekzaltuese për çdo tifoz – GOL!! Atë mrekulli bënte Sneijder. Golat e tij, të gjithë deçizivë dhe në sezonin e fundit me Ajaksin plot 18 në numër. Numri në fjalë bëri Realin e madh t’i kushtonte një vëmendje rreth 15 milionëshe në verën e vitit 2007. Ajaksit iu faksua shifra në formën e një ultimatumi. Kaq ju japim, dhe nuk e lëvizim shifrën. Ajaksi i sotëm është hija e atij që ka qënë disa vjet më parë, por kujtesën e ka akoma të fortë dhe krenarinë e madhe për të harruar se herë pas here e daroviste Realin me ndonjë 5 golësh. Refuzuan ultimatumin. Por vijoi mesazhi ku Reali kërkonte falje, me vlerë 27 milionëshe. Kot tju them se Ajaksi është zemërmadh (:D) dhe pranoi ofertën-falje.

Kështu para një viti Sneijder vesh bluzën e rëndë madrilenase. I uruan mirëseardhjen, edhe ai ua ktheu respektin në mënyrën e vet si gentleman hollandez duke shënuar golin e fitores në derbyn e parë madrilen të karrierës si debutues. Duke u ndjerë në borxh prej duartrokitjeve të shumta, u jep dhe një dygolësh në lojën pasardhëse me Villarealin. Që atëherë vazhdon e luan për mbretëreshën e Evropës, pason, krijon, shënon, kurrdoherë me grintë dhe në mënyrën e vet të veçantë.

Nëse Hollanda kap finalen e Evropianit, jam i bindur se do shënojë dhe aty, ndoshta golin e fitores.