Përfund.

Më rëndon mbi kokë
Më rrudh ballin,
Rrëshket mbi flokë.
Dhe kur sytë mbyll,
ajo bëhem unë.
Pjesë e vaktit të mëngjesit,
si kafja pa sheqer.
Shijon gjithnjë e më pak hidhur.
Shpërfillëse.
Ngjyrë gri.
Ndrydhëse.

Reja që më mbulon diellin.
Një vështrim nga dy sy pa dritë.
Gjithnjë vjen e më pushton,
sa here mbyll të mitë.
E lidha. Në vargonjtë e rutinës.
E mbylla. Në kujtimin e Rudinës.
Flokëartës së parë që mbi trup më bëri vend.
Mundohem ta kujtoj më dendur,
po vitet e largojnë dhe mbi mua rëndojnë.
Koha pengesë e pavdekshme. Ironike.
Ikën dhe ajo vetë. Derdh dy pika lot,
pastaj shndërrohet në sy të ftohtë.
Është e lidhur, në të tjera vise.
Tani ka dy djem.
T’i rrojnë!
Nëpër pasione të tjera nuk ndalem.
Është e tepërt tu falem, e di.
Hija aprovon me kokë, është aty.
Mendoj të kridhem në det.
Është ftohtë. Po dridhem.
Vishem.
Një cigare. E ndez.
Zjarr, terr, dritë, ferr.
Nën ritmin e frymëmarrjes,
dirigjoj.

Dhe ajo pret.
Këmbëkryq.
Më thërret me zërin e erës.
Me fishkëllima nga vrimat e dritares.
Brenda ftohtë, jashtë më ftohtë e ndjej.
Sy të shumëfishuar. Det terri.

Çohem.
Mendohem.
Nisem.
Po iki, po më pret.